Wie werkt met kinderen moet soms in een split second een besluit nemen. Dat valt niet mee. Zeker niet als de situatie ongewoon en misschien een tikje stressvol is.
Bij mijn eerste jongenskoor dat aan de kerk was verbonden en dus elke zondag daar zong, deed zich de bijzondere gelegenheid voor dat we op TV zouden komen. Dat was voor de wijk waar ik werkte heel bijzonder, want het was een van de eerste erkende achterstandswijken in Nederland. Vol energie en goede moed maakte ik afspraken met de jongens voor een extra repetitie op de zaterdag en legde uit dat iedereen daar aanwezig moest zi9jn. Niet erbij, zou betekenen niet meezingen op zondag. De zaterdag kwam en er ontbraken twee jongens. Er was nog geen mobiele telefoon, geen email en enkele jongens hadden thuis zelfs nog geen vaste telefoon…
De zondag kwam en de twee jongens ook. Ik informeerde eerst bij de een en toen bij de ander wat er aan de hand was geweest op zaterdag. De reacties waren heel verschillend: de eerste zei dat hij het wel wist, maar ervoor had gekozen om met een vriendje te gaan spelen. Mijn antwoord was simpel: “Dan betekent het dat je nu niet mee kunt zingen”. De reactie van de andere jongen was totaal verschillend. Hij was vrolijk toen ik hem aansprak, maar zijn gezicht veranderde toen hij mijn vraag aanhoorde. In die veranderende blik zag ik dat hij onmiddellijk de consequentie overzag en met tranen in de ogen zei hij dat hij het vergeten was… Ik bedacht me geen seconde en zei: “Ga er maar bij staan en zorg dat dit nooit meer gebeurt.”
Een half uur later verscheen er tijdens de microfoon-repetitie het hoofd van een boze man op leeftijd voor mijn lessenaar. Wat ik wel niet dacht… De eerste jongen heeft niet meegezongen. De laatste is misschien niet toevallig beroepsmusicus/componist geworden.